نترس

رویایی دارم من 

دلم می خواهد 

بدون تقسیم زمان به بیست و چهار ساعت و سی روز و دوازده ماه 

و بی هیچ مرزی از نگاه و قضاوت و هراس

تمام مهربانیت را به آغوش بگیرم در ملاء عام 

انکارهایت را ببوسم 

نخواستن هایت را لمس کنم

رفتنت را به بند بکشم با آغوش دستانم 

با تو متولد شوم در یک صبح تازه

و بی هیچ ترسی از عقوبت کارهایم

به لبخندت سلامی تازه بگویم

و بروم 

تا خودم را مردانه 

تحویل خدا بدهم