ساقه های مهربانی

چون درختی پیر، یادش ریشه در خونم زده ست

تهمت عشقش رقم بر اشکِ گلگونم زده  ست

نقش هر نامی و یادی از ضمیرم رفته  است

تا که نامش نقش بر لبهای محزونم زده ست

آنکه یکشب آمد  اینجا هستیم را برد  و رفت

باز امشب با خیال  خود، شبیخونم زده ست

ساقه ی سبز وجودم، پُر  ازآبِ شوقِ اوست

گرچه صد زخمِ تبر، بر ریشه افزونم زده ست