تکیه گاه غرور

بیا که وسعت سینه، پر از بهانه ی توست!

تو را به نزد که جویم؟ کجا نشانه ی توست ؟

شنیده ام که وَرای هزار دشتِ غریب،

میانِ بسترِ گُل هایِ لاله خانه ی توست

تو از تبارِ کدامین وسیع دریایی،

که دستِ جاری صد چشمه بر کرانه ی توست؟

چگونه بارِ حقارت کشم به قامتِ خویش،

چو  تکیه گاهِ  غرورم، ستونِ شانه ی توست؟

مقیمِ خاکم و اینجا نه سرنوشت من است

مرا ببر به همانجا که آشیانه ی  توست