غم آوارگی

همدم مجنون بیابانیم

از در این خانه چو می رانیم

 نکته به نکته غم  آوارگی

حک شده بر لوحه ی  پیشانیم 

تو همه سرشار طلوعی و من

یک شب خاموش زمستانیم

آه که من خسته ترین عابر

دربدر کوچه ی  حیرانیم

تا که قرار از کف دل برده یی

معتکف بی سر و سامانیم

گشته ام از ساحل چشمت جدا

همسفر موج پریشانیم

بی تو غریبانه ترین لحظه ها

پشت حصار شب بارانیم