BLACK COMEDY

Black Comedy 

کمدی سیاه 

نمایشنامه یا انواع دیگر ادبیات است که در آن با موقعیتهای بالقوه غم انگیز یا ناراحت کننده یامسرّتی بدبینانه برخورد می کنند. بیشتر نمایش های جدید این نومیدی خنده آور سرخورده را ارائه می دهند. بیشتر آثار نمایشنامه نویسان قرن بیستم که آثارشان در زمره تئاتر پوچی است، مثل "اوژن یونسکو"، "بکت"، "ژان ژنه"، "ادوار آلبی" و "پینتر" خصوصیات کمدی سیاه را هم دارا هستند. 

در نمایشهایی همچون: در انتظار گردو (1954) اثر بکت، ابنای بشر به عنوان عروسکهای ناتوان و حیوان صفت یا نیروهای کابوس مانند، معرفی می شوند که چیزی نمی فهمند. این وضع موجب یأس، خشم یا اعمالی درآنها می شود که آنان را در برابر تماشاچی یا حتی خودشان، پوچ و مضحک جلوه می دهد. سابقه کمدی سیاه را می توان در تراژدی-کمدی هایی از قبیل تاجر ونیزی (1596-1597) اثر شکسپیر یافت. اما حال و هوای اگزیستانسیالیسم و الحاد قرن بیستم علتی برای نفوذ کمد سیاه در ادبیات جدید است. 

کمدی سیاه در رمانهای قرن بیستم نیز معمول است که از آن جمله می توان به کچ-22 (1961) اثر جوزف هلر اشاره کرد.