ماندگاری

... وقتی خسته و خسته تر میری به تنهایی به موطن خود  

و محوطه ، خانه و کاشانه را تنهایی تنها می بینی و خموش

خاطرات خود را در سکوت و تنهایی محض با ساختمان مسکونی  

که 1340 بر دیوار آن به کاگیل حک شده است 

و  جز 

 عکس پدر مرحوم خانواده و 

تصویر یک فرزند شهیدش   

بعلاوه  

در و دیوار و چوب و میخ و آثار و بقایای همه و همه ی آنانی که گویی اصلاً عمری و روزگاری به 52 سال از آنان نگذشته است ؛

بــــــــــــــــــا نوزادی ، بچگی ، نوجوانی و جوانانی تو  

و بعد  

رفت و آمدهایت با دوستان و رفقا و 

تاهل تو و  

با بچه ها و نوه های همین خانواده و 

. . .   

تا الآن  تنها و سکو ت و کور و کر و لال  

خونـــــــــــــــــــــــــــه  

بی کس و تنها خاموش و بی چراغ تر از همه و  

همه ی اون روز و شب ها ی شلوغی  

و زندگی اینجا  

خاموش و خاموش و خامـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــوش   

جــــــــــــــــــــــــــــــریان دارد و

تـــــــــــــو  

 یک شب  

تا صبح براحتی ، که نه  بسختی 

 مرور 52 سال حیاتت را در اینجا زندگی می کنی !!! 

و صبح ترک دیار و موطن ، که زندگی جریان دارد و تکرار تا روزی دیگر